Bajkolandia

Rozdział 4

Nastał grudzień. Deszcz padał cały dzień, utrudniając dojazd do szkoły. Strużki deszczu ściekały wściekle po bokach jezdni, wpadając do najbliższych studzienek kanalizacyjnych. Gdzieniegdzie tworzyły się wielkie kałuże, w których odbijały się przydrożne krzaczki. Pogoda nie sprzyjała dobremu humorowi, jednak to nie zwalniało co niektórych z przyjścia do szkoły. Tak samo było z dziewczynami Moore.

- Nie zapomnij w drodze powrotnej kupić tuszu do drukarki! – zawołała za Alex jej mama, kiedy ta razem z siostrą wsiadała do samochodu.

- Nie zapomnę! – powiedziała dziewczyna, po czym samochód wyjechał na drogę, skręcając w lewo na pierwszym skrzyżowaniu. – Jak tam twoje dochodzenie w sprawie tajemniczej rodziny? – spytała z nutą ironii w głosie Alex.

- Nic do tyłu i nic do przodu. Stoję w miejscu. Każda nawet najmniejsza wzmianka przy Muriel i Lucasie o Trevorach jest jak rozpoczęcie wojny, a ja nawet nie wiem jak zacząć znajomość z Jonathanem lub jego rodzeństwem.

- Normalnie – odpowiedziała jej dziarsko siostra. – Podchodzisz, uśmiechasz się zalotnie, po czym się przedstawiasz. – Moore parsknęła śmiechem.

- Tak… Gdyby wszystko było takie proste i oczywiste ludzie nie mieliby problemów – powiedziała młodsza siostra, na co Alex przewróciła oczami. Dziewczyny jechały w milczeniu przez dłuższą część drogi. Dopiero prawie przy szkole odezwała się starsza siostra.

- Gdybyś była odrobinę odważniejsza to byś do niego zagadała - powiedziała jedną ręką, wyciągając telefon, który już od dłuższej chwili dzwonił jej w kieszeni. – Tak słucham?. . . O cześć. . . Ja? No jadę do szkoły i. . och!! – krzyknęła dziewczyna. Samochód niebezpiecznie wpadł w poślizg, wjeżdżając w płot. Dziewczynom nie stało się nic złego, jednak spod maski auta ulatniał się dym. Siostry przez moment siedziały w samochodzie, jakby nie dochodziło do nich co się stało. Dopiero, gdy ktoś zapukał w szybę samochodu obie ocknęły się z odrętwienia. Na zewnątrz stał chłopak, którego Alex nie znała jednak jej młodsza siostra doskonale wiedziała kto to jest. To był Jonathan. Instynktownie zwróciła swoją twarz w innym kierunku, rumieniąc się na twarzy. Nie chciała poznawać chłopaka w tak niekomfortowej sytuacji.

- Coś się stało? Jechałem za wami i zobaczyłem jak was zarzuciło – powiedział Trevor.

- Nam nic nie jest, ale mama nas zabije jak zobaczy samochód – rzekła Alex, zakładając na głowę kaptur i wysiadając z auta. W jej ślady poszła również Andrea, by nie wyglądało głupio, że siedzi w wozie, myśląc iż niedługo jej siostra jakby nigdy nic wsiądzie do samochodu i odjadą w dalszą drogę.

- Przepraszam zapomniałem się przedstawić. Jonathan Trevor – powiedział chłopak, wyciągając do Alex rękę. Dziewczyna uścisnęła jego dłoń, uśmiechając się serdecznie. – Jestem samochodem z rodzeństwem. Może was gdzieś podwieźć? – spytał, patrząc ze zrozumieniem na rozwalone auto.

- Alex – odpowiedziała dziewczyna. - A to moja siostra Andrea. – Dodała, wskazując na siostrę. - W zasadzie to jechałyśmy do szkoły, ale chyba zadzwonimy po kogoś, żeby odholował samochód i dziś urwiemy się z zajęć – rzekła starsza siostra. Andrea nagle ożyła jakby zapomniała o obecności Trevora.

- Muszę dostać się do szkoły! Na drugiej lekcji mam prezentacje o stosunkach międzynarodowych USA z państwami należącymi do Unii Europejskiej – oburzyła się Moore. – Przejdę się na pieszo. Nie mam daleko, a ty jak chcesz to wróć do domu i powiedz mamie, że pies wyskoczył nam na drogę – Dodała, wyciągając z samochodu swoją torbę. Alex przytaknęła porozumiewawczo głową, po czym uśmiechnęła się do siostry. Moore odwzajemniła uśmiech i ruszyła na pieszo do szkoły. Nie długo szła w samotności, ponieważ pięć minut później ktoś ją dogonił. To był Trevor.

- Pomyślałem, że potowarzyszę ci w drodze do szkoły. To dosyć niebezpieczny kawałek drogi – powiedział chłopak, gdy Andrea go zauważyła i nieznacznie się do niego uśmiechnęła.

- To miło z twojej strony – rzekła Moore lekko się rumieniąc. Chciała jeszcze coś dodać, ale chłopak jakby czytał w jej myślach.

- Mój brat przyjedzie samochodem do szkoły. – Dziewczyna tylko pokręciła porozumiewawczo głową. Oboje szli w milczeniu przez opustoszałe uliczki. Nie odzywali się często jedynie co jakiś czas zerkali na siebie. W końcu, gdy doszli do szkoły oboje się zatrzymali.

- Dziękuję za towarzystwo – powiedziała Andrea. Oczy chłopaka wyrażały radość, że mógł dotrzymać Moore towarzystwa. Uśmiechnął się i powiedział.

- Nie ma za co. Miło było cię poznać…

- Andrea.

- Właśnie. Andrea. Muszę zapamiętać – rzekł chłopak, wchodząc na pierwszy schodek wiodący do szkoły. – Gdybyś kiedyś potrzebowała pomocy to…

- Tutaj jesteś! Szukamy cie – zawołał jakiś kobiecy głos. Jonathan jak i Andrea spojrzeli w stronę wejścia do szkoły. W drzwiach stała szczupła dziewczyna, z wzrokiem utkwionym w Trevorze. Była śliczna. Jej długie, lśniące lekko kręcone włosy opadały delikatnie na jej ramiona. Nie wyglądała na zadowoloną, widząc Jonathana w towarzystwie Moore, jednak nie wyraziła swojej opinii na głos. Chłopak spojrzał na Moore następnie na dziewczynę, po czym podszedł do niej.

- No to do zobaczenia – powiedział jedynie i razem z ciemnowłosą pięknością wszedł do szkoły. Andrea również długo nie stała na dworze, ponieważ z nieba padał deszcz, a dziewczyna nie chciała jeszcze bardziej zmoknąć. Szybkim krokiem ruszyła w stronę klasy, gdzie miały się odbyć jej pierwsze zajęcia, rozpamiętując spotkanie z Trevorem. Od tego incydentu dziewczyna była przez cały czas jakby obecna ciałem, ale nie duszą. Często zamyślona, zdarzało się, że mówiła coś o czym akurat myślała, jednak najbardziej rówieśników Andrei irytował fakt, iż wcale nie słuchała tego co do niej mówią.

- Andrea! – krzyknął jej nad uchem Lucas tak głośno, że Moore przestraszona podskoczyła na krześle. – Nic do ciebie nie dociera – powiedział oburzony chłopak, gdy dziewczyna na niego spojrzała.

- Przepraszam. . . Zamyśliłam się – rzekła Andrea, odgarniając z czoła swoje włosy. Rówieśnicy spojrzeli na nią podejrzanie, jednak dziewczyna nie dała się wytrącić z równowagi. Uśmiechnęła się przyjaźnie, po czym wstała z ławki, pakując swoje książki rozłożone po całym stoliku. - Jess. Mogę cię prosić na słówko? – spytała koleżankę, która siedziała naprzeciwko niej. Obie wstały i wyszły w opustoszałe miejsce. Andrea musiała się komuś wygadać i stwierdziła, że tylko Jessica ją zrozumie i nie będzie miała nic przeciwko jej znajomości z Trevorem. Hallows była dziewczyną nazbyt roztrzepaną, jednak bardziej otwartą i rozmowną niżeli Anne, zaś Muriel na samo wspomnienie o Jonathanie powiedziałaby, że Andrea może skończyć temat. Dziewczyna potrzebowała bratniej duszy, która ją zrozumie, lecz nie chodziło tu o siostrę tylko o osobę, która mogłaby coś doradzić w sposób subiektywny, patrząc na to wszystko z boku. Taka była właśnie Jessica. Dziewczyna spojrzała pytająco na Moore. – Rozmawiałam z nim – powiedziała w końcu Andrea, jednak po minie Hallows można było wywnioskować, iż nie rozumie koleżanki. Dziewczyna przewróciła oczami. – Z Trevorem. Szliśmy razem kawałek do szkoły. – Jessica otworzyła buzię, jakby chciała coś powiedzieć, potem ją zamknęła i znów otworzyła.

- A jeśli Lucas. . .

- Nie dowie się. Dlatego mówię to tobie, a nie im. Mam do ciebie prośbę – powiedziała Andrea, zaciągając koleżankę w róg by nikt ich nie usłyszał. – Będziesz mnie kryć – rzekła po dłuższej chwili ciszy. Jessica zrobiła lekko zdziwioną minę.

- Kryć? Ale w jaki sposób? – spytała.

- Po prostu nikt nie może się dowiedzieć, że kiedykolwiek rozmawiałam i chociażby spojrzałam na Trevorów. Zwłaszcza na Jonathana – opowiedziała Andrea. Hallows pokręciła porozumiewawczo głową i uśmiechnęła się do dziewczyny.

- Dobrze. Nikomu nie powiem jeśli ci na tym tak bardzo zależy – rzekła Jessica i uścisnęła przyjaźnie Andreę.

Od tego momentu obie dziewczyny spędzały ze sobą więcej czasu. Hallows starała się być w towarzystwie Andrei nieco bardziej rozważna nich dotychczas jednak nie przeszkadzało to im, by od czasu do czasu powariować jak niegdyś Moore wraz ze swoimi przyjaciółkami z Nowego Jorku. Tak. . . Wspomnienie przyjaciółek z dawnego miejsca zamieszkania dziewczyny nie było szczególnie radosnym wspomnieniem. Nadal za nimi tęskniła, jednak zrozumiała, że musi iść do przodu i żyć bez nich; tysiące kilometrów dalej. Radziła sobie z tym jakoś, pisząc do dziewczyn długie listy i rozmawiając z nimi przez MSN, gdy tylko znalazła chwilę wolnego czasu pod wieczór. Pomimo odległości, która je dzieliła nadal były przyjaciółkami, a co najważniejsze i co ucieszyło Andreę, miały przyjechać do niej w święto Bożego Narodzenia. Z tejże okazji dziewczyna postanowiła wraz z przyjaciółmi ze szkoły posprzątać swój pokój, który wyglądał jakby przeszło przez nie tornado.

- Co to jest? – spytał Lucas, wyciągając spod łóżka jakiś skrawek czerwonej szmatki i podając Kevinowi. Anne szybko odebrała mu zdobycz i wręczyła Moore, która stała za ruchomą ścianą za którą trzymała wszystkie swoje rzeczy. - Mówiłam ci, że wpuszczenie dwóch facetów do twojego pokoju nie będzie dobrym pomysłem – powiedziała dziewczyna, spoglądając na chłopaków, którzy zrobili niewinne miny.

- Daj im spokój Anne. Maja taką okazję pierwszy i ostatni raz – odezwała się Muriel, wchodząc do pokoju z miską pełną wody z piana. – Gdzie ci położyć? – spytała. Andrea rozejrzała się za jakimś wolnym miejscem na podłodze, lecz widząc że takiego nie znajdzie odgarnęła nogą kupkę ciuchów.

- Tutaj – powiedziała, po czym znów zniknęła za ścianą, układając stertę ubrań.

Po dwóch godzinach męczącej pracy Lucas zaprosił wszystkich na mały spacer po mieście. Odwiedzili pobliską restaurację, by zjeść coś na szybko, po czym powolnym krokiem każdy zaczął się rozchodzić w swoje strony. Kolejny dzień miał wpisać się do kalendarza Andrei jako jeden z najlepszych, dlatego też szybko poszła spać, by kolejnego dnia wstać wcześnie i być przygotowana na spotkanie z przyjaciółkami z Nowego Jorku, których dawno nie widziała. Rozpierała ją radość, że zobaczy dziewczyny po tak długim czasie, planując każdą minutę ich spotkania. Gdy nadszedł ten oczekiwany dzień, Andrea szybko wstała z łóżka, ubrała się pośpiesznie i zeszła na dół zrobić sobie coś do jedzenia. Jej mama i tata krzątali się już po mieszkaniu, szykując się do pracy. Niestety nie mogli oni przywitać koleżanek Moore jednak byli przekonani, iż dziewczyny nie będą miały im tego za złe.

- Pozdrów je od nas. Dziś wracamy późno do domu. W lodówce znajdziesz coś do jedzenia, po za tym niedaleko jest restauracja możecie tam coś zjeść – powiedziała mama Andrei, pijąc ostatni łyk porannej kawy i wstając od stołu. – W razie gdyby coś się stało dzwoń. – Dodała, po czym ubrała kurtkę i wyszła na zewnątrz.

- Z jakiego lotniska dziewczyny przylecą? – spytał tata.

- Z El Monte. Pojadę tam z Lucasem. Zaoferował się twierdząc, że bardzo dobrze zna te tereny – odpowiedziała Andrea, uśmiechając się. Jej tata wzruszył ramionami.

- Ten Lucas to od chwili jak się tu wprowadziliśmy oferuje się z pomocą. Może ma w tym jakiś cel? – Moore spojrzała na tatę z nieukrywanym rozbawieniem.

- Tato. To mój kolega i nic po za tym. Z resztą czy nie powinieneś już jechać do pracy? – spytała dziewczyna, po czym jej tata uśmiechnął się i wyszedł z mieszkania. Na zegarze wybiła siódma z rana, z góry dochodziły już dźwięki muzyki, którą Alex włączyła, by się dobudzić. Z zewnątrz dobiegał szum przejeżdżających samochodów. W tej ciszy wszystko wydawało się jakby ktoś podkręcił regulatory głośności. Andrea nie wytrzymała. Chwyciła kurtkę wiszącą na wieszaku i wyszła na dwór. Na dworze było słonecznie i bezchmurnie. Słońce próbowało się przedostać przez ogromne liście palm rosnących przy ulicy, by zalać słonecznymi promieniami ścieżki i chodniki. Do przyjazdu dziewczyn Dowell brakowało dwóch godzin, jednak Andrea tak się niecierpliwiła, że już teraz ruszyła w stronę domu Lucasa. Kiedy zadzwoniła do drzwi chłopak wyłonił się ubrany do połowy z potarganymi włosami na wszystkie strony.

- Myślałem, że twoje koleżanki przyjeżdżają o dziewiątej, a nie o siódmej – powiedział Lucas, zapraszając Andreę gestem do środka. Dziewczyna weszła, kierując swe kroki do kuchni.

- Tak wiem, ale nie mogłam znaleźć sobie miejsca u siebie w domu. Jestem taka podekscytowana – odpowiedziała Moore. Johnson ubrał na siebie koszulkę, po czym usiadł przy stole z kubkiem wody.

- Jeśli chcesz możemy już jechać – powiedział bez życia Lucas. Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona.

- Przecież mamy jeszcze masę czasu – rzekła.

- Tak. Jeśli masz zamiar jechać samochodem. Jeśli jednak chcesz możemy wyruszyć rowerem, a wtedy musimy wyjechać bynajmniej półtorej godziny szybciej – odparł chłopak. Twarz Andrei natychmiastowo się rozpromieniła.

- No to ruszamy. Dziewczyny lubią spacery. Pokażemy im ciekawsze miejsca – powiedziała, wyobrażając sobie w myślach jak pokazuje przyjaciółkom okolicę. Johnson wstał z krzesła.

- Zapraszam – rzekł, wskazując dziewczynie drzwi i uśmiechając się do niej zawadiacko, po czym on jak i Moore wyszli z jego domu.

No komentarze

Rozdział 3

Pierwszy dzień września – dzień znienawidzony przez wszystkich ludzi w wieku od dziesięciu do dwudziestu lat, a to wszystko za sprawą jednej jedynej instytucji, której nazwa brzmi – szkoła. Jesień przyszła szybciej niż można było się spodziewać. Liście opadały na ziemię niczym ogromne płatki śniegu w pomarańczowych, czerwonych oraz złocistych kolorach, tworząc przepiękny dywan utkany przez matkę naturę. Słońce ostatkiem sił przebijało się przez chmury, by swoimi promieniami dać chociaż trochę więcej ciepła, mimo iż wiatr i tak niweczył jego starania. Niestety nawet piękna pogoda nie poprawiła ponurego humoru Andrei. Jej obawy, że nie odnajdzie się w nowej szkole, będzie przez wszystkich wytykana palcami i każdy będzie z niej się śmiał nie pozwalały dziewczynie zasnąć przez ostatnie dwie noce. Mimo, iż wiele razy nowi koledzy mówili jej, że nie będzie samotna to i tak dziewczyna nie mogła odpędzić się od ponurych myśli bycia królikiem doświadczalnym całej szkoły. Kiedy tylko przekroczyła próg szkoły, przekonała się, że jej obecność nikogo nie interesuje. Jakby jej nie było. Nikt na nią nie spojrzał, być może nawet nikt jej nie zauważył, ponieważ każdy zajęty był swoimi sprawami. Dziewczyna przeszła niezauważona przez całą szerokość korytarza, szukając na drzwiach napisu „sekretariat”, gdzie mogłaby otrzymać informacje na temat, gdzie ma iść i do kogo. Nim jednak otworzyła drzwi, ktoś stanął jej na drodze. Andrea przekonana, że to ktoś kto chciałby jej podokuczać, chciała się wycofać, lecz gdy zobaczyła kto przed nią stoi ucieszyła się tak bardzo, że nie potrafiła ukryć swojej radości.

- Lucas! Jak dobrze, że cię widzę! – powiedziała dziewczyna. Chłopak rozejrzał się po korytarzu jakby w obawie, że ktoś ich podsłuchuje po czym zwrócił się do Andrei.

- Cześć. Do jakiej klasy cię przydzielili? – Dziewczyna zrobiła nieco zmieszaną minę tak, jakby to o co zapytał chłopak było czymś wstydliwym.

- Mnie? Ja jestem… to znaczy… oni… 2g… o ile dobrze pamiętam – powiedziała w końcu Andrea.

- Ach… O ile pamiętasz powiadasz? To może spytam się inaczej. Jaki kierunek wybrałaś? – spytał Lucas, opierając się o ścianę i zatrzymując wzrok na twarzy dziewczyny.

- Grafika komputerowa. Znaczy się informatyka – Poprawiła się szybko Andrea, gestykulując przy tym intensywnie.

- No i po problemie. Zaprowadzę cię do klasy, w której masz zebranie – odpowiedział chłopak, biorąc koleżankę za rękę. Oboje poszli schodami na górę, po czym skręcili w prawo, gdzie było już sporo osób czekających na dalsze wskazówki. – No to idę do siebie jeśli już wiesz gdzie masz lekcje i kto jest od ciebie z klasy – powiedział Jahnson, chcąc opuścić korytarz, lecz dziewczyna energicznie szarpnęła go za bluzkę.

- Przepraszam – rzekła zmieszana dalej go trzymając, po czym puściła gdy zrozumiała, że chłopak nie ruszy się z miejsca póki dziewczyna nie powie mu o co jej chodzi. – Nie odchodź, zostań ze mną do czasu aż ktoś nie przyjdzie. Nie chce być sama. – Dodała Andrea, gdy nagle ktoś zasłonił jej oczy. Przestraszona dziewczyna tą nagłą ciemnością podskoczyła ze strachu.

- Spokojnie, to tylko ja – odezwał się chłopak uśmiechnięty od ucha do ucha.

- Kevin wariacie – powiedziała Moore, witając się z kolegą. – Co tu robisz? – spytała.

- Zapewne to co ty. Czekam na prowadzącego od informatyki – odpowiedział chłopak, uśmiechając się szeroko przy czym pokazał swoje białe zęby. Dziewczyna spojrzała na niego rozpromieniona.

- Super. Och, tak się cieszę, że będzie ktoś znajomy w klasie – powiedziała Moore. W tym samym momencie obok dziewczyny przeszła kobieta ubrana w elegancki żakiet i czarną przylegającą do ciała spódniczkę. Chłopacy spojrzeli na siebie porozumiewawczo.

- Czas na nas – powiedział Kevin, chwytając za ramię dziewczynę. Andrea pożegnała wzrokiem Lucasa, po czym razem z Sato poszła w stronę, w którą zmierzała kobieta. Sądząc po jej poważnej minie i ubiorze wyróżniającym się z tłumu, można było stwierdzić, że to właśnie ona jest prowadzącą od kierunku informatycznego. Tak też było. Kobieta otworzyła jedną z klas do której wpuściła ponad trzydzieści osób. Rozejrzała się po korytarzu czy czasem nikt nie biegnie w jej stronę, po czym zamknęła za sobą drzwi.

Andrea została przedstawiona klasie, jako nowa uczennica. Dostała osobisty plan lekcji na cały tydzień co oznaczało, że nie zawsze będzie miała lekcje z tymi samymi osobami, o tych samych kierunkach. Nieco zagubiona w tym wszystkim, zadawała miliony nurtujących ją pytań Kevinowi, który czasami sam nie znał odpowiedzi na jej pytania. Na szczęście dziewczyna wiedziała, co musi zrobić w takich momentach i właśnie teraz miała zamiar z tego skorzystać. Po dwóch dniach, błądzenia po korytarzach, mylenia imion rówieśników i zadawaniu miliona pytań każdej napotkanej po drodze osobie, dziewczyna zmęczona usiadła w stołówce razem ze swoimi znajomymi.

- Nie wyglądasz za dobrze – powiedziała Muriel, spoglądając na Andreę. Dziewczyna położyła głowę na blacie stołu.

- Jestem po wf’ie. Graliśmy w kosza – rzekła, rozkładając ręce. W jednej z nich miała kartkę, którą Lucas zabrał, czytając jej zawartość.

- Matematykę masz teraz – powiedział.

- To tak jak ja. – Ucieszyła się Anne. Jeśli chcesz możemy siedzieć razem. Klasa matematyczna nie jest za bardzo rozmowna. – Dodała. Jessica prychnęła ironicznie.

- Mówisz również o sobie? Z doświadczenia wiem, że na lekcjach nie słuchasz niczego prócz wykładowcy – powiedziała dziewczyna. Sengler zarumieniła się, poprawiając swoje okulary.

- Gdybym posiadała równie wyrafinowany charakter jak Muri, nie wiedziałabyś, gdzie masz rozum i to gdzie go chowasz, ale zważając na to, że mamy nieco odmienne poglądy dla takich osób jak ty, pozwolę sobie określić cię jako sarkastyczną dziewczynę z małej mieściny, gdzie psy szczekają tylko w czasie świąt Bożego Narodzenia – powiedziała Anne. Jej koledzy zagwizdali głośno, robiąc wokół siebie zamieszanie, zaś Jessica chciała coś powiedzieć, lecz wtrąciła jej się Muriel.

- Ja niby mam wyrafinowany charakter? A co w nim jest nie tak? – spytała wojowniczym tonem wstając.

- Dziewczyny uspokójcie się! – krzyknęła Andrea.

- Ona pierwsza zaczęła. – Oburzyła się Fox. Lucas zszedł ze stolika.

- Po co się kłócić? Dobrze wiemy, że każdy z nas jest w pewnym stopniu debilem. To nie uniknione – powiedział, uśmiechając się, po czym razem z chłopakami poszedł w głąb pomieszczenia śmiejąc się głośno. W tej samej chwili zabrzmiał dzwonek na lekcje.

- Idziemy – odezwała się Anne, po czym razem z Moore poszły na matematykę. Sala znajdowała się na najwyższym piętrze szkoły, więc kiedy dziewczyny pokonały ciągnące się w nieskończoność schody, były nieźle zmęczone. – Zapomniałam ci o czymś powiedzieć – powiedziała prawie szeptem Sengler.

- O czym? – spytała Andrea.

- Uważaj na. . . – Dziewczyna nie zdążyła dokończyć, kiedy jej koleżanka potknęła się o próg, wpadając prosto w ramiona nieznanego chłopaka. Jego włosy były czarne jak węgiel, z czerwonymi pasemkami wyróżniającymi się w słońcu. Trzeba przyznać , że robiły ogromne wrażenie na dziewczynach mijających go na korytarzu szkolnym, mimo iż były potargane na wszystkie strony. Nie wiadomo czy układał je tak starannie, czy po prostu był to wynik jego niedbałości, jednakże pasowały mu do jego ciemnych oczu, które uwodziły każdą dziewczynę, przyśpieszając bicie jej serca. O tak! Jego brązowe wręcz czarne oczy były cudowne. Ukrywały każdy smutek i radość. Były niczym otchłań, która zabiera wszystko, co napotka na swojej drodze. Teraz właśnie te oczy wpatrywały się w Andreę, która pośpiesznie odsunęła się od chłopaka.

- Przepraszam – powiedziała, po czym ominęła nieznajomego rumieniąc się. Chłopak uśmiechnął się tylko i poszedł dalej.

- Na próg. – Dokończyła w końcu zdanie Anne, wyglądając za chłopakiem. Andrea patrzyła przez chwilę na znikającą za rogiem sylwetkę nieznajomego. Nie mogła oderwać od niego wzroku dopiero Sengler wyrwała ją z zadumy. – Ziemia do Andrei. Nie zaprzątaj sobie nim głowy. Ani ty, ani ja, ani żadna inna dziewczyna nie ma u niego szans. Nie mówię, że żadna nie starała się go uwieść, ale to jak próbować złapać powietrze. – Andrea potaknęła jedynie głową na znak, że rozumie, co koleżanka chce przez to powiedzieć, jednak to nie przeszkodziło jej, by do momentu, aż wejdzie do klasy odwracać się za siebie czy przypadkiem chłopak nie stoi obok niej.

Kolejnego dnia tak jak zwykle, grupka rówieśników Andrei usiadła przy jednym stoliku w stołówce. Na dworze padał deszcz, stukając kroplami o parapet co nie wprawiało w dobry nastrój prawie wszystkich uczniów. Lucas wbijał w leżące obok niego jabłko wykałaczki, Muriel rozmawiała z Jessicą o nowo otworzonym sklepie w Los Angeles, zaś Anne pisała wypracowanie na temat czy cyfra zero jest liczbą naturalną czy też nie i dlaczego. Moore przyglądała się przyjaciołom, obracając w dłoni telefon i w chwili, gdy spojrzała na Kevina, chłopak również patrzył w jej stronę. Dziewczyna ruchem głowy wskazała mu drzwi wyjściowe. Sato zrozumiał, co Andrea chce przez to powiedzieć, wiec pokiwał jej porozumiewawczo głową. Dziewczyna uśmiechnęła się i kopnęła w nogę siedzącego obok niej Lucasa. Johnson o mało nie spadł z krzesła przestraszony tym nagłym ruchem ze strony koleżanki, która identycznie jak Kevinowi wskazała mu drzwi wyjściowe, po czym wstała z miejsca, a w jej ślady poszli chłopacy. Pozostali byli zbyt zajęci innymi sprawami i nawet nie zauważyli kiedy Lucas, Andrea i Kevin wyszli z pomieszczenia.

- Myślałem, że usnę na siedząco – mruknął Sato, przecierając sobie oczy.

- Tak. Fatalna pogoda. To na pewno przez nią. Człowiek czuje się taki zmęczony, że nawet się myśleć nie chce, a gdzie tu jeszcze odsiedzieć w szkole pięć godzin. To szaleństwo – powiedziała Andrea, kładąc swoją rękę na ramieniu Lucasa.

- Tak w ogóle to gdzie idziemy? – spytał Kevin.

- Sama nie wiem. Chciałam się wyrwać od tego sennego towarzystwa – odpowiedziała Andrea. Johnson rozejrzał się po korytarzu, znajdując pustą ławkę tuż przy oknie z którego widać było parking dla samochodów.

- Może tu usiądziemy? Świeże powietrze pod dostatkiem, zawsze można uchylić okno no i widać kto wymyka się ze szkoły już po trzeciej lekcji – odezwał się Lucas. Wszyscy przychylili się do jego propozycji, siadając na ławce z której było widać ciągnący się korytarz szkolny jak i to co działo się na parkingu. Nagle obok rówieśników przeszedł ten sam chłopak, na którego Moore wpadła poprzedniego dnia na korytarzu. Był on w towarzystwie dobrze zbudowanego chłopaka o krótkich, czarnych, potarganych włosach, który energicznie coś gestykulował. Jego towarzysz uśmiechał się ignorując fakt iż wszystkie dziewczyny, które mijali spoglądały na nich zachłannie.

- Kim oni są? – spytała Andrea, pokazując chłopaków. Sato i Lucas spojrzeli w wyznaczone miejsce.

- Aaa to Jona…

- Nie zadawaj się z nimi. – Wszedł Kevinowi w słowo Lucas. Chłopak spojrzał na Johnsona ze zdziwieniem. – To nie jest odpowiednie towarzystwo dla ciebie. – Dodał. Moore spojrzała na chłopaków równocześnie. Kevin miał minę, jakby chciał dać do zrozumienia dziewczynie, że nie wie o co chodzi koledze, jednak Lucasa twarz wyrażała coś w rodzaju nienawiści do tamtych chłopaków.

- Czemu…

- Czas iść pod klasę, co nie Kevin? Niedługo będzie dzwonek na koniec przerwy. – Lucas ponownie wszedł w słowo tym razem Andrei. Johnson dał do zrozumienia Kevinowi, że ma potwierdzić jego zdanie, na co chłopak pokiwał przytakująco głową i wszyscy ruszyli w swoją stronę na lekcję. Andrea miała mieć język angielski w sali numer 20. Szybkim krokiem poszła w tamtą stronę, by nie spóźnić się na lekcje. Kiedy dotarła pod klasę zobaczyła, że przy drzwiach stoi Jessica.

-An – zawołała dziewczyna, machając do Moore. Andrea podeszła do Hallows. – W końcu masz jakąś lekcję ze mną. – Ucieszyła się Jessica.
- Tak – westchnęła jej koleżanka, rozglądając się po korytarzu. Dziewczyna również rozejrzała się chcąc zobaczyć to co Andrea, jednak po chwili zrezygnowała z tego i spytała.

- Za czym tak się rozglądasz? – Moore spojrzała na nią sennym wzrokiem, jakby wyrwana z głębokiego snu.

- Ja? Za niczym… Tak tylko… - odpowiedziała dziewczyna i wtedy to zobaczyła. Ten sam tajemniczy chłopak, na którego wzmiankę Lucas tak się zdenerwował. – Jess. Kim on jest? Kiedy pytałam Johnsona zrobił się strasznie nerwowy. – Hallows spojrzała w miejsce, które wskazała jej koleżanka.

- Ach. . . To Jonathan Trevor. Ma 19 lat i jest niesamowicie przystojny. Ma trójkę rodzeństwa. Alice, Megan i Joe’go. Jak na mój gust jednak to on jest najnormalniejszy z całej czwórki – odpowiedziała Jessica głosem, jakby sama się zastanawiała nad tym czy to co powiedziała jest prawdą.

- Ale czemu Lucas…

- Nie wiem – powiedziała Hellows, jakby wiedziała o co chce ją zapytać Andrea. – On jak i Muriel nie za bardzo lubią tą rodzinę dlatego staramy się o nich nie wspominać w towarzystwie Johnsona i Fox. To ich bardzo drażni. – Dodała dziewczyna. Moore pokręciła porozumiewawczo głową, po czym razem z resztą klasy weszła do sali, którą właśnie otworzył nauczyciel. Andrea usiadła w trzeciej ławce od końca razem z nieznaną sobie dziewczyną o rudych włosach. Jessica usiadła ławkę obok, uśmiechając się do Moore. Koleżanka odwzajemniła uśmiech, po czym zaczęła się lekcja. Przez cały ten czas dziewczyna rozmyślała o tym co powiedziała jej Hellows, jak i o reakcji Lucasa. Z rozmyślań wyrwała ją wibracja telefonu komórkowego. Ukradkiem wyciągnęła komórkę i przeczytała sms’a który do niej przyszedł.

*On ciągle się na Ciebie gapi J

Andrea schowała telefon do kieszeni, po czym spojrzała na Jessice, która dyskretnie wskazała jej ostatnią ławkę tuż przy ścianie. Moore spojrzała się w tamtą stronę. Siedział tam Jonathan i patrzył na nią jednak, gdy ich oczy się spotkały szybko zwrócił wzrok w inną stronę. Dziewczyna nieco się zdziwiła widząc o dwa lata starszego chłopaka w jej klasie więc szybko odpisała koleżance.

*Co on robi w naszej sali.? – Odpowiedź przyszła niemal natychmiast.

*Och. Czasami wiek w klasie nie ma znaczenia. Na podstawowych przedmiotach i tak każdy uczy się tego samego. – Moore jeszcze raz spojrzała na chłopaka, który i tym razem na nią patrzył i też jak wtedy szybko odwrócił wzrok w inną stronę. Andrea uśmiechnęła się do siebie i mimo iż w wyobraźni nadal widziała zdenerwowaną twarz Lucasa coś jej mówiło, że musi poznać tego chłopaka. Bez względu na to, co powiedzą Johnson jak i Fox, gdy się o tym dowiedzą. Wiedziała, że tylko tak może się dowiedzieć czemu jej rówieśnicy nie pałają sympatią do rodziny Trevorów i być może uda jej się jakoś ich pogodzić. Możliwe jest także, że właśnie oni będą kluczem, który otworzy przed Andreą nowy rozdział w jej życiu. . .

No komentarze

W wiosce zwanej ówcześnie Avenom narodzi się dziecię, które posiądzie siłę jednoczenia narodów. Nie będzie się niczym różnić od innych, lecz mocą dorówna najpotężniejszym na ziemi. Tylko ono może zniszczyć zło, które planuje zagładę całego Królestwa Skaya. Pierścień stworzony ręką goblina wskaże właściwy kierunek, a mrok przyjacielem będzie dla poszukiwaczy. Lecz strzeżcie się! Ponieważ nie wszystko, co istnieje widzimy w istocie takim, jakim się wydaje, a to co widoczne nie zawsze ma swoje miejsce w rzeczywistości.

***

Na południu Królestwa Skaya, słońce powoli kryło się za horyzontem. Jego ostatnie promienie przebijały się przez czerwone chmury, delikatnie padając na stare, kamienne uliczki, po których za dnia chodzą wszyscy mieszkańcy Avenom. Cienie drzew powoli pochłaniał zbliżający się mrok. Na jednej z gałęzi przysiadła sowa, a echo jej pohukiwania rozniosło się po całej wsi. Cisza jaka zapanowała po całym dniu ulicznego zgiełku zdawała być się przytłaczająca i nie do zniesienia. Każdy, nawet najmniejszy szmer, wydawał się być głośny. Na niebie zaczęły pojawiać się miliony gwiazd, oświetlając Avenom swoim blaskiem. Wśród szelestu liści słychać było cykanie świerszczy i ujadanie psów, chcących oswobodzić się z łańcuchów. Czarny kot wspiął się na parapet jednego z okien małej chatki. Przeciągając się leniwie zajrzał do wnętrza pomieszczenia, gdzie jego oczy spotkały się z oczami dziewięcioletniej dziewczynki, obserwującej go uważnie. Zwierze nastroszyło futro i zeskoczyło na trawę, znikając za krzewem malin, zaś mała zaczęła chichotać pod nosem. Przez chwilę wpatrywała się jeszcze w coraz ciemniejący krajobraz za szybą, jednak aromatyczne zapachy drażniące jej nos wygrały z uśpionym obrazem wsi. Zeskoczyła z krzesła, na którym stała i ruszyła w kierunku kuchni, z której wydobywał się zapach gotowanych warzyw, przyprawionych różnymi ziołami. Przy stole zastawionym jedzeniem krzątała się pulchna kobieta, spoglądając od czasu do czasu na bawiącego się w kącie małego chłopca.

- Videl, połóż brata do łóżeczka – powiedziała, zauważając dziewczynkę w drzwiach. Ta skinęła głową, biorąc malca na ręce i wychodząc z pomieszczenia. Chłopczyk śmiał się i gaworzył po swojemu, ciągnąc siostrę delikatnie za kosmyki włosów, póki ostrożnie nie ułożyła go na posłaniu. Mały próbował jeszcze je dosięgnąć, ale zrezygnowany, pochwycił jej rękę, starając się mocno trzymać za palce. Jego wzrok przyciągnął srebrny pierścień z rzeźbionym smokiem. Dziewczynka zauważyła, że brat jest nim zainteresowany, więc ściągnęła go i założyła chłopcu na malutki palec.

- Jesteś za mały, by go nosić, Adimie. – Uśmiechnęła się, obserwując malca, który przyglądał się błyskotce swoimi błękitnymi oczami. Wydawało się, że rozumiał wiele rzeczy, w tym, że jeśli się poruszy, pierścień spadnie mu z palca. Siostra z podziwem patrzyła na Adima, który nawet nie drgnął wciąż oglądając przedmiot. Oczy wyrzeźbionego smoka błyszczały za każdym razem, gdy chłopiec lekko się poruszył. Videl, widząc że chłopiec powoli zamyka oczka, wzięła do ręki jedną z książek leżących na stoliku obok łóżeczka i zaczęła czytać po cichu jej treść. Wiedziała, że w taki sposób mały Adim zaśnie szybciej, a ona będzie mogła iść na przygotowywaną przez matkę kolację. Pochłonięta lekturą całkowicie zapomniała, że nie zabrała bratu swojego pierścienia uwieszonego na delikatnym rzemyku, a teraz gdy śpi, najmniejszy ruch może zbudzić go ze snu.

- Wezmę go jutro. – Pomyślała, odkładając książkę i po cichu wyszła z pokoju. W kuchni zapachy stały się jeszcze intensywniejsze niż kiedy była tu wcześniej.

- Gdzie jest tatuś? – spytała, zauważając nieobecność jednego z rodziców. Matka uśmiechnęła się do niej czule, ściągając fartuch i nalewając do dwóch metalowych kubków wrzącą wodę.

- Przysłał wiadomość, że wróci za dwa dni. Kupcy z sąsiedniego miasta zablokowali wszystkie drogi i musi przeczekać, aż znów będą przejezdne. – Dziewczynka przytaknęła w ciszy kończąc jeść kolację. Przyzwyczajona była, że jej tata nie zawsze był w domu. Jako kupiec często podróżował po całym królestwie, dlatego zdarzało się, że wracał po dwóch, a nawet trzech dniach.

Najedzona dziewczynka, umyła się, po czym wskoczyła do łóżka. Była zmęczona po dzisiejszym dniu spędzonym z rówieśnikami, więc szybko zasnęła, zostawiając realny świat za sobą. Śniły jej się łąki usiane kwiatami i nie spotykane dotychczas zwierzęta, które chciała dotknąć, nie zważając na to, że mogą być niebezpieczne. Kiedy już prawie dotknęła sierści jednego z nich, jej uszy wypełnił przeraźliwy krzyk. Przestraszona od razu się zbudziła myśląc, że to stworzenie we śnie wydawało z siebie taki dźwięk, jednak głosy pochodziły ze wsi. Nagle w Avenom zrobiło się jasno jak za dnia, a krzyki przybierały na sile. Videl wyjrzała przez okno, by zobaczyć co się stało i kiedy tylko ujrzała co się dzieje, jej oczy otworzyły się szeroko z przerażenia. Wielka armia uzbrojonych ludzi wkroczyła do miejscowości, podpalając wszystko, co stanęło im na drodze. Ludzie w panice uciekali z domów, jednak tamci bez skrupułów zabijali każdego, kogo zauważyli. Nieznajomi wchodzili do wszystkich mieszkań, a gdy po paru minutach z nich wychodzili, domki zajmowały się ogniem. Dopiero wtedy dziewczynka zrozumiała jakie grozi jej niebezpieczeństwo. Bez chwili namysłu wybiegła z pokoju, by odnaleźć matkę i swojego małego braciszka. Znalazła ich oboje w kuchni. Kobieta trzymała na rękach dziecko, szukając bezpiecznej kryjówki dla synka, kiedy zauważyła swoją córkę jej twarz stała się jeszcze bledsza.

- Co ty tu robisz?! Już dawno powinnaś się ukryć! – krzyknęła jej matka, kładąc Adima w małej szafce zasłoniętej przez pęki wysuszonych ziół.

- Ja…

- Szybko! Nie mamy czasu! Musisz się prędko schować! – Videl spojrzała przerażona na matkę, w jej oczach zauważyła prośbę, by jej córka jak najprędzej znalazła sobie schronienie. Z niemym „kocham cię” na ustach wybiegła z kuchni, pędząc do swojego pokoju. Hałas zbliżającej się armii był coraz bardziej wyraźny. Dziewczynka przesunęła mały dywanik i podniosła luźną deskę podłogi. Pod nią znajdowała się małych rozmiarów dziura, w którą Videl bez problemu weszła, zakrywając ponownie otwór. Nawet jej rodzice nie wiedzieli o tym schowku. Trzymała tu swoje najcenniejsze skarby. W środku zapanowała ciemność. Jedynie odgłosy z zewnątrz podpowiadały dziewczynce, co się dzieje. Ogień rozprzestrzeniający się we wsi, niemal rozgrzewał wnętrze jej małego pokoiku. Nagle, Videl usłyszała potężny huk, wyłamywanych drzwi. Wiedziała, że złoczyńcy znajdują się w jej domu. Modliła się jedynie, by reszta rodziny była bezpiecznie schowana. Kiedy już była pewna, że nieznajomi niczego nie znaleźli, usłyszała krzyk jednego z nich.

- Przeszukać dom i zabić niepotrzebnych. – Tupot ciężkich butów rozprzestrzenił się po całym mieszkaniu. Oczami wyobraźni widziała, jak uzbrojeni mężczyźni wchodzili do pomieszczeń i niszczyli wszystko, co tak bardzo kochała. Łzy napłynęły jej do oczu jednak nie wydobyła z gardła ani jednego dźwięku. Wiedziała, że to może sprowadzić na nią duże kłopoty, a w najgorszym wypadku zostanie zabita. Jej serce łomotało w piersi jak szalone ze strachu, kiedy ziarenka piasku przedostały się przez luźną deskę do jej kryjówki. Czuła obecność kogoś złego w pokoju. Kogoś kto otwiera szafki i zagląda pod łóżko. Bała się nawet poruszyć w obawie, że może być odnaleziona. Po kilku minutach nieznajomy opuścił pomieszczenie, dołączając do pozostałych ludzi przeszukujących inne miejsca. Wtem dziewczynka usłyszała jak jej braciszek kichnął. W mieszkaniu zapanowała grobowa cisza.

- Co to było? – spytał mężczyzna niskim głosem. – Ktoś tu jest – dodał, a chwilę potem rozpętało się piekło. Jeden z nich odnalazł kryjówkę Adima i kobiety skrywającej dziecko w swoich ramionach. Po odgłosach można było wywnioskować, że wyciągnięto ją brutalnie z szafki i rozdzielono z malcem.

- Proszę! Błagam! Zostawcie go! – krzyczała kobieta przez łzy. Videl nadal siedziała w swoim schowku zbyt przerażona, by zareagować. Jej nogi odmówiły posłuszeństwa, a krzyk utkwił w gardle. Nie była w stanie nic zrobić, jedynie przysłuchiwać się błaganiom swojej matki. Adim zaczął płakać, co jeszcze bardziej rozdzierało serce dziewczynki. Wiedziała, że głosy cierpiącej rodziny pozostaną w jej pamięci do końca życia. Chciała, żeby ten koszmar się już skończył, by nieznajomi ludzie wyszli z jej domu i nigdy więcej się nie pokazali.

- To on – powiedział jeden z nich. – Idziemy. – Płacz Adima stawał się coraz mniej słyszalny. Videl była pewna, że mężczyzna zabrał go ze sobą. W mieszkaniu słychać było przeraźliwy krzyk kobiety błagającej, by zostawić malca w spokoju.

- A co z nią? – spytał ktoś inny.

- Zabić niepotrzebnych! – Dało się słyszeć niewyraźny rozkaz. Nagle krzyki matki ucichły. W domu zrobiło się przeraźliwie cicho, a nieznajomi opuścili chatkę. Jedynym dźwiękiem był trzask palącego się drewna i skowyt psów. Dziewczynka bała się jeszcze wyjść ze swojej kryjówki. Dopiero teraz cały ból i smutek wyszedł na powierzchnię. Łzy strumieniami wylewały się z jej małych oczu. Czuła w głębi serca, że stało się coś strasznego, jednak nie miała odwagi, by wyjść z ukrycia i zobaczyć co to było. Skulona w małej, ciemnej dziurze trzęsła się na całym ciele ze strachu. W jej uszach, jak echo odbijały się krzyki i złowrogie rozkazy nieznajomych. Jeszcze długo nie mogła zasnąć, wrażliwa na każdy dźwięk, jednak kiedy zamknęła mokre od łez oczy, zapadła w sen, budząc się dopiero następnego dnia.

Mimo rozpoczynającego się dnia, nie było słychać codziennego, ulicznego gwaru towarzyszącego budzącej się wsi. Nikt nie nawoływał do kupna nowej gazety, ani świeżych owoców. Panowała niezmącona niczym cisza, co nie było normalne. Videl ocknęła się nadal schowana w małej dziurze. Przecierając oczy, ostrożnie odsunęła deskę, patrząc przez szparkę, czy może bezpiecznie wyjść z ukrycia. Nie zauważając żadnego zagrożenia, wydostała się z ciemnego miejsca, otrzepując swoją piżamę z piasku. Jedyne co chciała teraz zobaczyć to swoją rodzinę całą i zdrową. Pośpiesznie wyszła z pokoju, kierując się do kuchni. Kiedy tylko do niej weszła jej kolana ugięły się pod ciężarem tego, co zobaczyła. Z jej ust wydostał się ogłuszający wrzask cierpienia i rozpaczy malującej się na jej twarzy. Ręką zasłoniła sobie usta, by stłumić krzyk i na kolanach doczołgała się do leżącej we krwi na podłodze kobiety. Miała otworzone oczy, które martwym wzrokiem patrzyły w coś na suficie. Jej usta były rozchylone w niemym krzyku błagającym, by zostawić jej dziecko. Walczyła do końca, byle tylko ochronić swojego syna, lecz na próżno. Złoczyńcy zabrali go ze sobą, a ją bez skrupułów zamordowali. Dziewczynka nie mogła oderwać wzroku od swojej nieżyjącej rodzicielki. Gorące łzy spadały na siną twarz nieboszczki, która już nigdy nie przytuli małej do swojej piersi. Już nigdy nie podniesie na nią głosu, ani nie uśmiechnie się czule do córki. Videl była sama. Ta informacja była dla niej jak sztylet wbity w serce. Została sama i nie było nikogo, kto mógłby się nią zaopiekować. Zrozpaczona musiała wyjść z domu. Zapach krwi przyprawiał ją o mdłości, jednak na dworze nie było wcale lepiej. Kamienna uliczka wyglądała jak po wielkiej ulewie… ulewie krwi. Dookoła leżało pełno trupów. Znajome twarze łypały na Videl swoimi martwymi oczyma. Dziewczynka zrobiła krok do przodu i omal się nie potknęła. Pod stopą wyczuła coś miękkiego. Wiedziała, że ten widok będzie straszny, jednak siłą woli spojrzała w dół. Stała na oderwanej kończynie ręki, kogoś małego, kogoś z kim jeszcze wczoraj bawiła się na podwórku, a dziś jego ciało leżało bezwładnie metr dalej z ręką, z której nie tak dawno wypływała krew. Videl nie wytrzymała. Zaczęła płakać i krzyczeć na przemian. Wszyscy których kochała leżeli martwi. Zła armia nie oszczędziła nikogo, pozostawiając po sobie odór śmierci. Dziewczynka na ślepo wchodziła do prawie spalonych doszczętnie domów w poszukiwaniu kogoś, kto mógłby przeżyć, jednak nikogo nie odnalazła. Zrezygnowana, starając się nie patrzeć na wypełnione uliczki trupami, wróciła do domu. Ze łzami obmyła matkę z krwi i z wysiłkiem położyła jej bezwładne ciało na łóżko. Jeszcze nigdy nie brała udziału w pogrzebie, a tym bardziej go nie wyprawiała, jednak coś jej podpowiadało, że trzeba z uszanowaniem traktować opuszczone przez duszę ciało. Delikatnie zamknęła powieki kobiecie, która teraz wyglądała jak pogrążona we śnie, po czym udała się na oddaloną od Avenom łąkę, by nazbierać parę kwiatów na pożegnalny bukiecik. Jej mama kochała rośliny. Znała każdą odmianę rosnącą w okolicy, a swoją pasją próbowała zarazić córkę. Dziewczynka zerwała stokrotki, które w szczególności upodobała sobie kobieta. Były białe i małe jednak zachwycały swoim pięknem. Niewinnie czyste i skromne rosły w wysokiej trawie. Videl chciała już wracać do wioski, gdy od północy zauważyła czarne postacie zbliżające się szybko w jej stronę. Jeszcze dobrze nie pozbierała się po wydarzeniach z minionej nocy, a jej oczom ukazała się kolejny raz złowieszcza plama formująca się w masę ludzi. Gdy spostrzegła, że jedna postać na koniu wyszła na przód i galopem zbliżała się coraz bliżej dziewczynki, nie zastanawiała się dłużej. Wyrzuciła niedawno zerwane kwiaty i zaczęła uciekać w stronę Avenom. Gdy znalazła się na terytorium wsi, obróciła się w stronę nieznajomych przez co potknęła się, skręcając nogę w kostce. Mimo to czołgała się w stronę swojego domu, byle tylko znaleźć się jak najdalej ciemnych postaci. Cała umazana od krwi i błota posuwała się kawałek po kawałku z poranioną nogą, jak złapane w pułapkę zwierzę. Wiedziała, że nie ma najmniejszych szans na ucieczkę, jednak nie poddawała się. Walczyła do końca o swoje życie. Nieznajomy na koniu w końcu do niej dobiegł, zagradzając jej drogę. Dziewczynka zamknęła oczy, kuląc się na ziemi i chowając głowę w rękach, zaś ten zeskoczył z konia powoli zbliżając się do Videl.

- Proszę mnie nie krzywdzić! Nie mam nic cennego, ale zrobię wszystko, tylko proszę mnie nie zabijać – powiedziała drżącym głosem.

- Piusie, znalazłem jedną! – krzyknęła postać, jakby nie zwracała uwagi na słowa Videl. Reszta ludzi dołączyła do nieznajomego pilnującego dziewczynki. Wszyscy przyglądali się jej z zaciekawieniem, mówiąc pod nosem jakim cudem przeżyła na takim pustkowiu. W końcu zapadła grobowa cisza. Mała nie otwierała oczu, czekając na zadanie jej śmiertelnego ciosu. Myślała, że już niedługo spotka się ze swoją rodziną w niebie, jednak żaden ból nie nastąpił. Nie poczuła nic prócz delikatnej ręki na swojej głowie, która głaskała ją czule po włosach.

- Powiedz, co tu się stało? – spytał męski głos. Dziewczynka troszkę mniej przestraszona odsłoniła swoją twarz zalaną łzami i spojrzała na nieznajomego. Miał pogodny wyraz twarzy i w niczym nie przypominał ludzi, którzy najechali na wioskę w nocy. Kucał przy niej, brudząc swoją nieskazitelnie czystą szatę i przyglądając się jej z zaciekawieniem. W jego oczach Videl dostrzegła zrozumienie i zarazem współczucie. Mężczyzna domyślał się, że w tej spalonej miejscowości dziewczynka mieszkała razem z ludźmi, którzy teraz leżeli martwi wszędzie gdzie było to możliwe. Gestem ręki namawiał ją, by odpowiedziała na jego pytanie. Mała usiadła na ziemi, rozglądając się dookoła. Była otoczona przez ludzi, których nie znała a tuż przy niej klęczał mężczyzna, przy którym czuła się w pewien sposób bezpieczna.

- To było w nocy. Ktoś napadł na wioskę… było dużo ognia i… oni wszystkich zabili… moja mama… ja… ja… - Videl nie dokończyła bo wybuchła płaczem. Jakaś kobieta okryta czarną szatą uklękła obok mężczyzny.

- Co teraz, Piusie? Nie możemy jej tu zostawić w takim stanie jeśli nikt nie przeżył – szepnęła.

- Jak się nazywasz dziecko? – spytał.

- V…v… Videl proszę pana… Videl Winston.

- Videl, czy ktoś przeżył w tej wiosce?

- Chyba nie… ale ja… ja nie chce zostawiać mamy – powiedziała zrozpaczona dziewczynka. Mimo iż wiedziała, że jej rodzicielka nie żyje, nie chciała opuszczać jej ciała. Bynajmniej nie w takim ponurym miejscu. Mężczyzna wstał, rozglądając się po okolicy, zaś inni czekali na to co powie.

- Przeszukajcie każdy kąt Avenom. Magowie niech przeteleportują wszystkie ciała do Wielkiego Cmentarza.

- Wielkiego Cmentarza? – spytała nieśmiało dziewczynka. Pius odwrócił się w jej stronę.

- Tam pochowamy wszystkich zabitych – odpowiedział. – Czy możesz mnie zaprowadzić do swojej mamy?

- O… ona nie ż… żyje. Leży w domu… o tam – rzekła Videl, wskazując palcem małą chatkę z jednej strony nadpaloną przez ogień.

- Doro, Mike’u zajmijcie się nią. Osobiście dopilnuję, by ciało jej matki zostało przeniesione – zwrócił się do stojących obok niego mężczyzny i kobiety, po czym poszedł w stronę domku wskazanego przez dziewczynkę. Chłopak lekko uśmiechnął się do niej i podał jej stokrotki.

- Chyba upuściłaś je jak biegłaś w tą stronę – powiedział. Videl wzięła od niego kwiaty, zaś Dora spojrzała na jej ubranie. Jednym gestem sprawiła, że stało się czyste. Dopiero wtedy zauważyła zniekształcenie na jej nodze. Delikatnie położyła na niej swoją dłoń. Przez ciało Videl przebiegł ciepły dreszcz, który łagodził ból w jej nodze. Z minuty na minutę czuła się coraz lepiej, aż była w stanie stanąć o własnych nogach.

- Dziękuję – wyszeptała i w odruchu wdzięczności przytuliła się do kobiety. Ta pogłaskała ją po głowie, uśmiechając się do swojego towarzysza. Dziewczynka nie czuła się już tak samotna, jednak wiedziała, że ostatnią noc zapamięta do końca życia. Obraz Avenom w kolorach szkarłatu będzie jej najgorszym wspomnieniem z tej wioski, a widok ciała matki będzie się śnił jej wiele nocy, zanim dojdzie do siebie. W stronę trójki podszedł Pius.

- Zabierzemy cię do miasta Skaya gdzie będziesz bezpieczna. Czy masz jakieś rzeczy, które mogłabyś ze sobą zabrać? – spytał. Dziewczynka przytaknęła potwierdzająco głową i razem z Dorą i Mike’em poszła do domu spakować wszystkie cenne rzeczy jakie jej pozostały. Zaprowadziła dwójkę poznanych ludzi do swojego małego pokoju, w którym wczorajsi zbrodniarze wyrzucili wszystkie jej ubrania z szafek na podłogę. Zebrała parę z nich, pakując do małego plecaka i podając go Dorze, następnie odsunęła deskę, pod którą spędziła całą noc. Łzy mimowolnie wypłynęły jej z oczu. Dora i Mike spojrzeli na siebie, porozumiewając się bez słowa.

- To tutaj się schowałaś? – spytał chłopak, na co dziewczynka jedynie przytaknęła głową i sięgnęła po rzeczy schowane w dziurze. Nie było ich wiele, jednak dla niej miały wielką wartość. W tych przedmiotach zatrzymały się wszystkie miłe wspomnienia związane z jej życiem w Avenom i nie chciała się z nimi rozstać. Zapakowała wszystko do znalezionej w kuchni torby, po czym ostatni raz spojrzała na swój dom. Nie powiedziała tego głośno jednak poprzysięgła sobie, że wróci w to miejsce i odbuduje je na nowo, strzegąc jego granic, by już nikt nie mógł skrzywdzić mieszkających w tej wsi ludzi.

Kiedy trójka doszła do reszty załogi, wszyscy opuścili wioskę, zabierając ze sobą dziewczynkę do nowego, bezpieczniejszego miejsca, w którym nigdy nie miała zaznać bólu i strachu, przed niczym… i nikim.

No komentarze

Rozdział 2

Następnego dnia Andrea i Alex wstały krótko przed południem. Młodsza z sióstr przebudziła się w salonie, gdzie obie spały całą noc. Rozejrzała się sennym wzrokiem po pomieszczeniu, przecierając sobie oczy i nawet nie zauważyła kiedy zleciała z kanapy z hukiem przypominającym spadającą na ziemię półkę z książkami. Alex obudzona tym hałasem odruchowo podskoczyła, nogą uderzając leżącą na dywanie siostrę.
- Ała! – krzyknęła Andrea i jej siostra dopiero zauważyła dziewczynę. Szybko się ocknęła, po czym pochyliła się nad siostrą, chcąc pomóc jej wstać.

- Przepraszam nie widziałam cię. Po za tym co robiłaś na dywanie? – spytała Alex.

- Spadłam jak się obudziłam – odpowiedziała jej młodsza siostra z lekką nutą oburzenia w głosie. Dopiero teraz dziewczynom przypomniało się, że są już w nowym domu, którego nawet nie zdążyły zwiedzić. Obie spojrzały na siebie porozumiewawczo, po czym wybiegły z domu na zalany słońcem ogródek, gdzie jedynym cieniem były liście rosnących przy ulicy palm. Ogródek znajdujący się przed domem nie był ogrodzony płotem, jednak dokładnie było widać granice, gdzie się kończy, a gdzie zaczyna. Przez środek trawnika biegła wąska ścieżka doprowadzająca na jezdnię, zaś po prawej stronie znajdował się wjazd prowadzący do garażu, który znajdował się za domem. Właśnie tam dziewczyny odnalazły swoich rodziców.

- Cześć. – Przywitała się Alex. Jej mama odwróciła się w stronę dziewczyn, przerywając na moment zamiatanie.

- Cześć. Tak szybko wstałyście? – spytała, spoglądając na zegarek. – Myślałam, że będziecie spać bynajmniej do kolacji. – Dodała zanim Andrea zdążyła coś powiedzieć.

- Alex może jeszcze by spała, gdybym nie spadła na ziemie – powiedziała w końcu, szturchając swoją siostrę. Ich mama oparła miotłę o ścianę garażu, ściągając również starą zużytą kurtkę i kładąc ją na krzesło ogrodowe, po czym spojrzała na córki.

- Mam rozumieć, że nie oglądałyście jeszcze mieszkania? – spytała kobieta. Dziewczyny pokręciły przecząco głową, nagle zastanawiając się, dlaczego w zasadzie jeszcze tego nie zrobiły. – No to chodźcie. – Oznajmiła ich mama i razem weszły do nowego domu. Wszystko było już umeblowane i ułożone tak jak cała rodzina zaplanowała, mieszkając jeszcze w Nowym Jorku. Najbardziej interesowały je własne pokoje ze względu na to, że nie mogły same go urządzić tylko mniej więcej zobrazować jaki chciałyby mieć wystrój. Razem z mamą poszły na górę, aby w końcu zobaczyć swoje lokum. – Tu jest twój pokój Alex – odezwała się kobieta, wskazując na pobliskie drzwi. Dziewczyna powoli je otworzyła, wpuszczając do przedpokoju promienie słońca. Jej pokój nie był mały, ale również nie należał do tych największych. Ściana przy drzwiach i oknie wymalowana była na biało zaś przeciwległe wytapetowane były czarną tapetą w białe rozrastające się kwiaty. Dziewczyna nie miała dużo szafek, jednak wystarczyły one na to, by pomieścić w nich wszystkie rzeczy jakie posiadała. Obok łóżka, po prawej stronie stała wielka donica z areką – palmą, której liście były lekko pochylone we wszystkie strony. Alex rozglądała się po pomieszczeniu, gdy nagle jej mama załapała ją za ramię. – I jak? Podoba ci się? – spytała. Dziewczyna odwróciła się w stronę kobiety, po czym z uśmiechem na twarzy odpowiedziała: Jest perfekcyjnie. Nawet sobie tak nie wyobrażałam. O niebo lepiej! – Jej mama uśmiechnęła się nieco zawstydzona faktem, że aż tak bardzo jej córce podoba się wystrój pomieszczenia. – Chodźmy do Andrei – powiedziała Alex, gdy już się napatrzała na swój nowy pokój. Ich mama zaprowadziła je kawałek dalej, po czym również wskazała drzwi. Andrea otworzyła je ostrożnie, jakby w obawie, że to co jest za nimi, będzie czymś przerażającym. Dziewczyna przeszła przez próg pomieszczenia i krzyknęła przestraszona, wycofując się z pokoju. Jej mama jak i Alex nie wiedziały o co chodzi, lecz nagle zrozumiały, co tak przestraszyło Andreę. Obok drzwi pojawił się wysoki, umięśniony chłopak z potarganymi włosami ubrudzonymi od białej farby. Ubrany w robocze spodnie i starą, zużytą koszulkę, trzymał w ręku pędzel, zaś na jego twarzy malowało się zakłopotanie pomieszane z rozbawieniem. – Co jakiś obcy facet robi w pokoju mojej siostry? – spytała Alex, odwracając się w stronę swojej mamy. Kobieta jak i chłopak przez pewien moment nie wiedzieli co powiedzieć. W końcu pierwszy odezwał się nieznajomy.

- Przepraszam. Nazywam się Mike Lexter. Mieszkam niedaleko, a pani Samantha zaproponowała mi, żebym pomógł narysować parę drobiazgów. Już prawie skończone. Zostały mi tylko dwa znaki chińskie – powiedział chłopak, wpuszczając dziewczyny do pokoju i pokazując im ścianę pomalowaną na szaro, gdzie chłopak wykonywał swoją pracę. Alex spojrzała z niesmakiem na chłopaka, a potem z wyrzutami na swoją mamę.

- Dobrze wiesz, że ja mogłabym namalować Andrei parę znaków – powiedziała. Chłopak zrozumiał co chce przez to powiedzieć Alex, więc szybko się odezwał zanim ktokolwiek zdążył to zrobić.

- Robię to za darmo. Rysowanie i malowanie to moja pasja. Nie potrafiłbym brać za to wynagrodzenia. – Andrea rozejrzała się po swoim nowym pokoju. Kochała mieszać style i właśnie postanowiła zrobić to również w swoim pokoju. Zdawało się, że wystrój wnętrza przerósł jej najśmielsze oczekiwania. Mały pokoik na poddaszu, gdzie wszystko było dokładnie w miejscu, jakim Andrea sobie zaplanowała. Nad łóżkiem, na czerwonej ścianie zawieszone były zdjęcia Andrei i jej przyjaciół z Nowego Jorku, a przy każdej ramce widniał malutki chiński znaczek. Tuż przy łóżku dziewczyna miała biurko, na którym stał jej komputer i mały kwiatek w doniczce. W pokoju dziewczyny można było zauważyć wiele przedmiotów zrobionych z drewna. Interesowały ją figurki bożków, jak i baśniowych potworów, a wszystko to łączyła ze stylem chińskim, umieszczając na ścianach chińskie napisy, bądź przedmioty charakterystyczne dla tego państwa. Alex podeszła do Andrei, obejmując ją ramieniem.

- Jeśli chcesz dopilnuje, żeby wszystko było jak należy – powiedziała dziewczyna, spoglądając na chłopaka.

- Alex. . . – powiedziała mama, rzucając jej karcące spojrzenie. Mike uśmiechnął się od nosem.

- Niech się pani na nią nie gniewa. Ja osobiście również byłbym wzburzony, gdyby moja mama zamówiła malarza z okolicy wiedząc, że przecież ja dobrze sam bym wszystko zrobił. Jednakże uważam, że to może być dobre doświadczenie zarówno dla mnie, jak i dla ciebie jeśli razem coś stworzymy. Oczywiście jeśli chcesz. – Zwrócił się do Alex. Dziewczyna spojrzała najpierw na swoja siostrę, potem na mamę, po czym ostrożnie przysunęła się do chłopaka. Mike przyglądał się jej uważnie, nie przestając się uśmiechać. W końcu dziewczyna podniosła jeden z pędzelków leżący na ziemi.

- Przyda ci się mała lekcja malarstwa – powiedziała Alex. Lexter zaśmiał się głośno.

- Zobaczymy kto u kogo będzie miał korepetycje – odezwał się chłopak. Mama i Andrea spojrzały na siebie porozumiewawczo, wycofując się z pokoju.

- No to miłej współpracy życzę. Alex liczę na ciebie – rzekła jej siostra, po czym razem z mamą wyszła ze swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Andrea zrozumiała w końcu, że w tym miejscu zaczyna się jej nowe życie i nie ma odwrotu – trzeba żyć dalej i nie patrzeć wstecz. Uśmiechnęła się do siebie, po czym z podniesioną do góry głową wyszła na świeże powietrze. Dzień był słoneczny i nic nie wskazywało na to, że pogoda może się zmienić. Dziewczyna obejrzała dokładnie dom i okolice wokół niego, po czym ruszyła przed siebie prostą ulicą, zmierzając ku skrzyżowaniu dróg. Kiedy wybrała kierunek ruszyła dalej w drogę, oglądając domy i ogródki innych mieszkańców Pasadeny. Czas mijał nieubłaganie i pora była wracać do domu, lecz tu pojawił się problem. W którą stronę się udać? Dziewczyna, przemierzając ulice całkiem zapomniała o zapamiętywaniu, kiedy skręcała w boczną uliczkę i w jaką stronę. Szybkim krokiem zaczęła chodzić po ulicach, odczytując ich nazwy, gdy po chwili zauważyła małą grupkę ludzi siedzących na chodniku tuż przy drodze. Zajęci byli rozmową, a raczej sprzeczali się o coś nawet nie zauważając, że dziewczyna idzie w ich stronę.

- Przepraszam pomógłby mi ktoś? – spytała Andrea. Nikt nie zwracał na nią uwagi, rozwiązując konflikt między sobą. Dziewczyna stała tak przez moment czekając, aż ktoś ją zauważy, lecz zrezygnowana odezwała się jeszcze raz. – Hej! Czy ktoś może mi pomóc? – W tej chwili w jej stronę spojrzał szczupły, wysoki chłopak o niebieskich jak niebo oczach. Zmierzył Andreę od góry do dołu, po czym krzyknął do swoich rówieśników.

- Zamknąć się! Koleżanka przyszła. – Nagle zapanowała cisza i wszystkie oczy zwróciły się w stronę dziewczyny. Zmieszana Andrea zaczerwieniła się lekko, robiąc krok w tył, lecz nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, każdy podchodził do niej wyciągając rękę i przedstawiając się.

- Lucas Jahson – powiedział chłopak, który uciszył swoich kolegów.

- Andrea Moore – odpowiedziała dziewczyna, ściskając rękę chłopaka i uśmiechając się nieśmiało.

- Jessica Hallows, miło cię poznać – rzekła dziewczyna ubrana, jak na pokaz rewii wiejskiej z rozczochranymi włosami falującymi na wietrze.

- Anne Sengler. Będziesz chodzić do miejscowej szkoły? Czy po za miastem? – spytała dziewczyna, która jako jedyna oprócz imienia nowej koleżanki była zaciekawiona również, gdzie Andrea będzie chodzić do szkoły.

- Rodzice zapisali mnie do Layola High School w Los Angeles – opowiedziała dziewczyna. Wszyscy uśmiechnęli się, jakby to co powiedziała dziewczyna było czymś wielce zabawnym. Anne zauważyła to i szybko wytłumaczyła Andrei o co chodzi.

- Och, nie zwracaj na nich uwagi. To jest społeczeństwo o zaćmieniu słońca przez cały rok. Śmieją się nawet kiedy pokażesz im jednego palca – powiedziała z nutą ironii. Andrea uśmiechnęła się wiedząc, że jej nowa koleżanka tylko żartuje.

- Po za tym Layola to bardzo ciekawa szkoła z punktu widzenia historycznego. Kiedyś uczyli się w niej tylko chłopacy, no ale na szczęście to zmienili. – Dodała dziewczyna.

- My również chodzimy do Layola. Może się tam spotkamy, a ja nazywam się Muriel Fox.

- Cześć – odpowiedziała tylko dziewczyna, bo na nic więcej nie było jej stać w tak dużym gronie nowych osób, których nawet nie znała.

- No i zostałem ja. Kevin Sato. Miło cię poznać. – Andrea uśmiechnęła się, po czym nagle przypomniało jej się czego nie dawno chciała się od nich dowiedzieć, więc zapominając o tremie spytała z ożywieniem, jakby od tego pytania zależało całe jej życie.

- Słuchajcie! Mam mały problem. Otóż jestem tu nowa i zwiedzając okolicę zgubiłam drogę do domu. Moglibyście może mnie naprowadzić i powiedzieć dokąd idzie się na ulicę Morris? – Wszyscy spojrzeli na siebie z lekkim rozbawieniem.

- No ładnie. Jesteś tuż przy granicy Pasadeny i San Marino, a ty mówisz, że stąd do Morris jest kawałek? Boję się myśleć, co nazywasz długą trasą – powiedział Lucas. Andrea uśmiechnęła się, dając Jahnsonowi znak, że ma zamiar go udusić.

- To pomożecie mi? – spytała, patrząc na rówieśników z wyciągniętymi rękami. Lucas skorzystał z okazji i chwycił jej dłoń, przyciągając ją do siebie.

- Zaprowadzę cię pod same drzwi. Mieszkami ulicę dalej – powiedział, a jego przyjaciele, zaczęli wyć jak kojoty widząc, że ich kolega ma zamiar poderwać dziewczynę. Andrea uwolniła się z uścisku chłopaka, dając mu do zrozumienia, żeby nie pozwalał sobie na dużo, po czym pożegnała się z nowymi rówieśnikami i razem z Lucasem ruszyła szybkim krokiem w drogę powrotną. Oboje szli przez chwilę w milczeniu, kiedy nagle Jahnson zaczął opisywać dziewczynie okolicę.

- Tutaj mieszka David McGrober. Najlepiej unikać go jak ognia. Ma ponad dwadzieścia lat, a zachowuje się jak gówniarz. O! A tutaj mieszka nauczyciel od fizyki pan Hudge. Nie jest wymagający, a i dobrze nauczy. – Opowiadał chłopak, aż do samego końca ich podróży. – Worldtrance Ave tu mieszkam. Gdybyś potrzebowała pomocy zawsze możesz do mnie wpaść, pogadać, poplotkować, czy coś tam. – Zmieszał się Lucas przez swoją własną chęć niesienia pomocy. Andrea uśmiechnęła się szeroko do chłopaka, chcąc dodać mu otuchy, że to co powiedział bardziej ją rozbawiło niż uraziło w pewien sposób. Powolnym krokiem ruszyła ku schodom wiodącym do drzwi domu.

- Dziękuję za pokazanie drogi do domu. Miło było cię poznać i… - Dziewczyna zawahała się przez chwilę, po czym zaśmiała się i dokończyła. – I na pewno kiedyś cię odwiedzę, by poplotkować. – Ostatnie słowo podkreśliła, mając nadzieję, że Lucas nie odbierze tego negatywnie, a raczej jak mały żart mający na celu rozluźnienie atmosfery. Chłopak uśmiechnął się szeroko.

- Tak… Do zobaczenia w szkole – powiedział, po czym odszedł, zmierzając w stronę ulicy, na której mieszkał. Andrea otworzyła drzwi i ledwo przekroczyła ich próg, a ktoś złapał ją za bluzkę, zamykając z trzaskiem za sobą drzwi.

- No, no siostra szalejesz. Wypuścić cię na godzinkę, a już rozglądasz się za chłopakami. Nawet nie poinformowałaś mnie, że wybierasz się na łowy – powiedziała Alex, zmierzając z siostrą na górę. Andrea parsknęła śmiechem.

- Przepraszam bardzo. Miałam zabierać cię z przed nosa temu przystojnemu malarzowi, który patrzał na ciebie, jak hiena niewidząca od dwóch miesięcy mięsa na horyzoncie? Proszę cię! Ja specjalnie użyczam ci mojego pokoju, a ty co? Masz do mnie pretensje, że sobie poszłam? Następnym razem bez względu na to co się będzie dziać zabieram cię ze sobą – powiedziała Andrea z nuta ironii w głosie, po czym otworzyła drzwi do swojego pokoju.

- Nie! – krzyknęła Alex. Jej siostra stanęła jak wryta myśląc, że to okrzyk, by nie wchodziła do pokoju. Dziewczyna zrozumiała, co przeszło przez myśl Andrei, więc wepchała ją do pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi. – Chodziło mi o to, że ja się z tobą nigdzie nie ruszam – powiedziała Alex, kładąc się na łóżko. Andreę zainteresowało to sformułowane przez jej siostrę zdanie, wiec usiadła obok niej patrząc się na jej twarz.

- Opowiadaj. Jaki jest? Miły, tolerancyjny, całowaliście się? – spytała podniecona dziewczyna. Alex zaśmiała się głośno.

- Och An… Oglądasz za dużo seriali brazylijskich. Myślisz, że jak wtedy zamknęłaś za sobą drzwi to rzuciliśmy pędzle w kąt i poszliśmy do łóżka na dogłębne zapoznanie? – Andrea przytaknęła tylko głową. Jej siostra rzuciła w nią poduszką. – Zboczuchu, może się rozejrzysz najpierw i powiesz czy ci się podoba moje i Mike’a dzieło, a później będziesz snuć erotyczne myśli. – Dopiero teraz dziewczynie przypomniało się, że tak naprawdę to nie miała jeszcze okazji, by dobrze obejrzeć swój pokój. Rysunki Alex przeplatały się z wyimaginowanymi malowidłami Mike’a, tworząc jedną, wielką, fascynującą scenę. Największa ściana była pokryta rysunkami, a na samym środku tego niezwykłego połączenia, Andrea zauważyła własną postać. Dziewczyna otworzyła buzie, by coś powiedzieć, lecz na tym się zakończyło. Czegoś takiego jeszcze nie widziała, coś co było czymś tak różnym od siebie jak ogień i woda, ale jednocześnie każdy szczegół, jakby był przeznaczony właśnie do tej inności. Alex podniosła się z łóżka, podchodząc do ściany, na którą jej siostra tak uporczywie patrzała.

- To pomysł Mike’a. Spodobała mu się twoja reakcja jak weszłaś do pokoju pierwszy raz i postanowił to uwiecznić – rzekła dziewczyna, tłumacząc dlaczego wśród gąszczu liści, mangowych postaci i masy wzorków zamieszczona jest również sama Andrea. – Oczywiście trochę podrasowałam jego rysunek no i zmieniłam lekko wyraz twojej twarzy, żeby nie wyglądało zbyt wieśniacko. – Dodała, gniotąc swoją bluzkę w nadziei, że jej siostrze podoba się praca, jaką wykonała Alex wraz z Lexterem. Andrea nie odzywała się tylko oglądała dalej ścianę, dopatrując się czegoś więcej. – Jeśli ci się nie podoba możesz tą ścianę schować. To taki mój pomysł w razie, jakby ci się nie podobało – odezwała się po dłuższej ciszy Alex, po czym podeszła do ściany i jak zasłonę odsunęła ją na bok, odkrywając wszystko, co było za nią. Andrea była pod takim wrażeniem, że usiadła na łóżku, otwierając szeroko oczy ze zdumienia. Jej siostra usiadła obok niej z miną nie wyrażającą zadowolenia, lecz obawę, że zrobiła coś czego nie powinna. – Przepraszam, że nie jest tak jak chciałaś, ale starałam się, żebyś czuła się tu dobrze – powiedziała niepewnie Alex.

- Jest cudownie – wyszeptała Andrea, a z jej oczu spłynęła mała łza, która po chwili spadła na spodnie dziewczyny, robiąc na nich mokry ślad. – Jest cudownie. – Powtórzyła i przytuliła się do swojej siostry tak mocno, że Alex zabrakło powietrza. – To jest najpiękniejsze dzieło jakie wyszło z twoich rąk od chwili jak zaczęłaś malować. – Dodała. To była bardzo ważna uwaga dla Alex, gdyż malowaniem zajmowała się od dzieciństwa i z tym wiązała swoją przyszłość, a usłyszeć coś takiego od osoby, która śledziła jej poczynania od początku to coś bardzo cennego.

- Zawsze możesz na mnie liczyć – powiedziała, po czym wstała, rozejrzała się po pokoju i uśmiechnęła się do Andrei. – Hmm… - Westchnęła, podnosząc jedną rękę wyżej, jakby chciała coś powiedzieć, lecz machnęła tylko ręką i wyszła z pokoju. Było już późno, więc dziewczyna przebrała się i położyła do łóżka. Nie była śpiąca. Wpatrywała się w gwiazdy za oknem, które mieniły się różnymi kolorami. Andrea lubiła patrzeć w rozgwieżdżone niebo. To ją uspokajało i zarazem przypominało o osobach, które ceniła i spędzała z nimi wiele czasu w Nowym Jorku. W końcu po wielu próbach policzenia wszystkich gwiazd mieszczących się w ramach okna, dziewczyna zasnęła, budząc się dopiero na drugi dzień. Ostatni wolny dzień od szkoły, który postanowiła spędzić jak najlepiej. Niestety jej plany nieoczekiwanie popsuł Mike, który przyszedł zabrać Alex na małą wycieczkę krajoznawczą, więc dziewczyna została sama w domu. Usadowiła się wygodnie na kanapie, przerzucając kanały telewizyjne co jakiś czas i jedząc zapiekankę. Jej mama spojrzała na nią podejrzanie, widząc córkę jak przełącza kanały nawet nie zwracając uwagi, co leci w telewizji. Usiadła obok Andrei z zatroskaną miną.

- Wszystko dobrze? – spytała. Dziewczyna ocknęła się i spojrzała na swoją mamę, siadając prosto.

- Tak, tak dobrze wszystko dobrze – powiedziała szybko, poprawiając swoje potargane włosy.

- Wyjdź na dwór, poznaj kogoś. Przecież nie będziesz siedzieć całymi dniami w domu.

- Poznałam już parę osób. Bardzo mili ludzie – rzekła Andrea tonem oznaczającym, że nie chce rozmawiać o nowych znajomościach. Jej mama była jednak innego zdania niż córka i ciągnęła dalej.

- Więc czemu się z nimi nie spotkasz? Taka ładna pogoda. Korzystaj. – Andrea wstała leniwie z kanapy, wyłączając telewizor, po czym ruszyła ku drzwiom wyjściowym.

- Obiad po południu – zawołała za nią mama.

- Będę na pewno! – krzyknęła dziewczyna, odwracając się w stronę z której wydobywał się głos równocześnie otwierając drzwi od mieszkania. Zanim zdążyła się odwrócić, omal nie przewróciła się na ziemię gdyby nie osoba, która złapała ją tuż przed drzwiami. – Lucas – powiedziała tylko dziewczyna, odsuwając się od chłopaka zmieszana na jego widok i sytuację w jakiej się znalazła.

- Cześć. Pomyślałem, że wpadnę do ciebie i może zechciałabyś gdzieś pójść czy coś… - wybełkotał chłopak. Andrea stała przez chwilę, patrząc na Lucasa półprzytomnym wzrokiem, gdy nagle się ocknęła.

- Tak! Tak, z chęcią gdzieś bym poszła. Wiesz… Rozejrzeć się po okolicy i w ogóle – powiedziała, wychodząc na chodnik. Chłopak ruszył za nią.

- Na Worldtrance czekają pozostali. Pomyślałem, że może chcesz z nami gdzieś pojechać i przyszedłem.

- To świetnie. Chodźmy – rzekła Andrea, układając sobie włosy. Dziewczyna skręciła w lewo, lecz po pewnej chwili zatrzymała się, gdyż nie było koło niej Lucasa. Chłopak stał obok jej domu, śmiejąc się pod nosem. – Co? – spytała zirytowana dziewczyna.

- Nie w tą stronę koleżanko – odpowiedział Jahnson. Andrea uśmiechnęła się, po czym wróciła do chłopaka i razem ruszyli w przeciwną stronę na ulicę Worldtrance. Pogoda była wyśmienita na przechadzkę. Oboje szli w milczeniu, co jakiś czas, spoglądając na siebie i uśmiechając się porozumiewawczo. W końcu w oddali dziewczyna ujrzała grupkę tych samych ludzi, których spotkała wczoraj. Oboje podeszli do nich uśmiechnięci.

- Tutaj mieszkam, no a to są wszyscy których poznałaś wczoraj. Nie martw się jeśli zapomniałaś jak mamy na imię z czasem zapamiętasz – powiedział Lucas.

- Tak, zwłaszcza, że jest duże prawdopodobieństwo, że będziemy uczęszczać na te same lekcje. Obliczyłam, że jeśli stosunek liczby przedmiotów…

- Anne przestań. Słuchaliśmy dziś tego wystarczająco długo i nie chcemy narażać naszej nowej koleżanki na utratę słuchu. – Wtrąciła się dziewczyna, która przedstawiała się jako Muriel, po czym podeszła do Andrei i objęła ją ramieniem. – Pomyśleliśmy, że przyda ci się małe rozpoznanie terenu i bez względu na to czy jesteś z tego zadowolona czy nie, idziesz z nami. – Dodała dziewczyna. Moore spojrzała na pozostałych członków, którzy uśmiechali się serdecznie wzrokiem, namawiając ją by się zgodziła.

- No dobrze, ale dokąd pójdziemy? – spytała Andrea nieco zdezorientowana.

- Gdzie chcesz. To w końcu ty masz poznać okolicę nie my. – Oznajmił Kevin. Dziewczyna rozejrzała się po okolicy, lecz nie widziała nic prócz małych jednopiętrowych domków oraz drzew i krzewów rosnących przy budynkach.

- Zdaję się na wasz gust. – Zdecydowała w końcu Andrea, co zaskoczyło pozostałych taką spontaniczną odpowiedzią.

- No dobrze. To może zacznijmy od początku – rzekł Lucas, po czym wszyscy ruszyli pustą uliczką na spacer.

Andrea w towarzystwie nowych rówieśników, nie czuła się już tak samotnie. Nie oznaczało to, że zapomniała o przyjaciołach z Nowego Jorku, lecz jednak starała się odnaleźć w nowym otoczeniu, do którego czy chciała czy nie i tak musiała się przystosować. Nowi koledzy Moore byli dla niej bardzo mili i tolerancyjni. Jeśli coś, co u nich było czymś normalnym, w dziewczynie wzbudzało wstręt i obrzydzenie nie krytykowali jej tylko starali się unikać tych rzeczy, by nie sprawiać przykrości koleżance. Całe popołudnie dziewczyna spędziła w miłym towarzystwie oprowadzana po okolicy przez swoich nowych znajomych. Kiedy czas było wracać do domu, Andrea pożegnała się ze wszystkimi, po czym Lucas odprowadził ją do domu w razie, gdyby dziewczyna znów zapomniała drogi. – Do zobaczenia jutro w szkole – powiedział Johnson i odszedł w ciemność. Moore weszła do domu zmęczona po całym dniu wędrówek. Po cichu poszła do swojego pokoju i nie zwracając na nic uwagi, położyła się w ciuchach na łóżko i usnęła głębokim snem.

No komentarze

O mnie

Archiwum bloga

Łączna liczba wyświetleń

Obserwatorzy